Via Gladiola 2009

Op 24 juli aan de Via Gladiola gestaan. Niet alleen vreugde, maar ook veel afzien. Er waren mensen die elkaar zo stevig bij de hand hielden dat de knokkels er wit van uitsloegen. Sommigen konden nog maar één houding aannemen waarbij het lichaam helemaal uit balans leek. Verbeten gezichten of beter, gezichten waar de wilskracht van afdroop: 'dit ga ik halen, hoe dan ook...'
Daar tussendoor opvallend veel wandelaars die nog veerkrachtig liepen en zelfs over de St Annastraat zigzagden om het zingen bij het publiek te stimuleren met o.a.: 'het is stil aan de overkant.' Of met een zwaaigebaar vanuit de enkels de armen de lucht in. Iedereen gaf enthousiast gehoor en volgde steeds deze wandelaars in hun beweging en kreet: 'yoooooh!!!'
Ondanks de voorspellingen prachtig weer. Tot het om 16.00 uur met bakken uit de lucht viel. Deed niets af aan de sfeer. Het was een feest van de bovenste plank!
Dat wij onze 'gladiolen' niet kwijt konden aan de van top tot teen in appelgroen geklede deelnemer was jammer. Wij zagen op het laatst gele, rode en groene sterretjes maar niet onze te huldigen wandelaar...
Gelukkig maakte een telefoontje duidelijk dat ze 't gehaald had: 4 x 50 km!

Praag 8 - 11 juli 2009

Nog maar net terug uit Praag, trof ik in de mailbox al een aanmoediging van het hotel om snel terug te komen.

Bij aankomst bleek het hotel (een voormalig klooster) geen gegevens van ons te hebben. Ook geen kamer dus... Gelukkig wisten ze daar een mouw aan te passen en konden we al snel even op bed gaan liggen.
Het korte slaapje dat vooraf ging aan de nachttrein en de vlucht van 7.00 uur, vroegen om wat rust. Toch gaven we daar maar kort aan toe. Praag lokte! We begonnen aan een voettocht die ruim drie dagen in beslag zou nemen.
Omdat mijn dochter niet graag de toerist uithangt, begaven we ons bij voorkeur niet in de stroom van toeristen.
Niet altijd even makkelijk met een gidsje als informatiebron, voorzien van plattegrondjes per stadsdeel: '100% Praag'
Met de bedoeling om met een kop koffie aan de Moldau te gaan zitten en daar te bedenken wat te doen, staken we niet de beroemde Karelsbrug, maar één van de anderen over. Dat bracht ons bij de Pertrinheuvel met aan de voet de uitgemergelde beelden en aan de top de hongermuur (1362, gebouwd door armen in ruil voor voedsel).
Verleid door de zon en de groene heuvel, zetten we onze eerste klimpartij in. Toen nog niet wetend dat daar de basis werd gelegd voor een spierpijn die we de komende dagen dapper zouden trotseren.
De te beklimmen toren boven op de heuvel lieten we voor wat het was, het uitzicht was zo al adembenemend genoeg. Langs een andere kant zakten we af naar het Strahovklooster met daarin de bibliotheek uit de 17e eeuw. De hoge boekenkasten werden gemarkeerd door prachtige fresco's op halfronde plafonds.
Schuldbewust en schichtig negeerde ik de verbodsborden en maakte snel één foto.
Nog lager gelegen, kwamen we bij de St.Nicolaaskerk uit 1283 met het grootste fresco van Europa en het orgel waarop Mozart nog gespeeld heeft. Even pas op de plaats dus! Koffie!
Aan de voet van de Karelsbrug ligt Kampa-eiland, een oase van rust, de moeite waard om nog terug te komen.
Een noemenswaardig café uit het gidsje bleek onvindbaar, daarom beland in Café Louvre, een café pal achter ons hotel waar o.a. Kafka en Einstein graag geziene gasten waren. Een sfeer die erg aan Dudok deed denken. Stamkroeg dus!
Die avond aten we bij club Architektú, een ondergronds restaurant op de binnenplaats van de Bethlehemkapel. De Kapel stond op ons verlanglijstje omdat er een boeiend verhaal aan vastzit met wel bijzonder nauwe familiebanden uit onze directe omgeving. Jan Hus predikte hier in de 15 eeuw en de vriend van mijn dochter is een afstammeling van de familie Hus!

De tweede dag was de Joodse wijk aan de beurt. Ook al probeerden we dat te ontkennen of op zijn minst te verbloemen, we waren het natuurlijk wel: toeristen! Ook de Tsjechen wisten dat en hebben de ‘meer-bezienswaardigheden- in één-kaart’ uitgevonden. Een kaart voor verschillende synagoges en de joodse begraafplaats. Gevolg, lange rijen. Onze conclusie: niet doen.
In het Pastacafe dronken we onze eerste prosecco en wisten meteen, ook hier komen wij nog terug!

We namen de dichtstbijzijnde brug over de Mondau en begonnen een nieuwe klimpartij: op weg naar de Praagse Burcht. Voorbij de wachters veranderde de wereld, een soort Vaticaanstad…Dat idee klopte wel, want tot 1598 was dit stadsdeel, vanaf het Praagse kasteel tot het klooster waar we gisteren waren, een stad met eigen rechten.
Ook daar speelde het ‘meer-bezienswaardigheden- in één-kaart’ een grote rol met ook hier weer lange brede rijen. Jammer, ik had graag even door Kafka’s gouden straatje gelopen. Gelukkig zijn er meer sporen die naar Kafka leiden en daar kun je gewoon in je eentje voor gaan staan. Indrukwekkend was de eindeloze lengte van de Praagse Burcht en ook de Gotische torens van de enorme St. Vitus Kathedraal. Beide al de eerste dag bij de brugoversteek, als niet aan te ontkomen, waargenomen en nu oog in oog met zoveel pracht, praal maar ook schoonheid. Door de toeristenstroom aan het oog onttrokken, zaten, beschermd door hekken, archeologen (of leerlingen) voorzichtig te schrapen aan opgegraven voorwerpen als gevolg van herstel/ onderhoudswerkzaamheden.
Afdalend naar de rivieroever zochten we op de huizen in de Nerudova tevergeefs naar het wapen van de familie Hus. Weer langs de St. Nikolaaskerk, lieten we de Karelsbrug rechts liggen en gingen richting Kafkamuseum. Boekje gekocht waarin Het Praag van Kafka uit de doeken wordt gedaan en inderdaad, in café Louvre heeft zich heel wat afgespeeld rond Praagse schrijvers, filosofen en wetenschappers.
Dit keer wel over de Karelsbrug geslenterd en aan het eind nog gezocht naar het gouden hondje. Eenmaal hem aangeraakt, staat garant voor terugkeer naar Praag. Niet gevonden.
Gegeten in café Louvre

De derde dag stond in het teken van de oude stad met een overlap naar de Joodse wijk waar we in ieder geval het Kafka-monument wilden zien. Vorige keer op weg naar de Joodse begraafplaats zomaar langsgelopen. Uiteraard sloegen we het Pastacafé en de prosecco ook dit keer niet over. Daarna door de oude stad gelopen en ons niet alleen verwonderd over de gebouwen, maar ook over de sober geklede mannen. Mannen die knielend, met een pet of mok voor zich, bijna met hun neus op de grond, zonder beweging of geluid, zonder smekende blikken aan de voorbijgangers overlieten hier met een gift op te reageren. Eén plek leek op een gedoogplek. Daar zaten steeds andere mannen. Op andere plaatsen zagen we de politie vriendelijk, maar onverbiddelijk een eind maken aan deze ‘gebeden’.
Keer op keer kwamen we uit op het oude stadsplein en keer op keer wurmden we ons door de wachtende menigte voor de Astronomische klok. Later! Natuurlijk zouden ook wij het gaan zien, die apostelen, dat moest!
Het standbeeld van Jan Hus van alle kanten bekeken en uiteraard op de foto gezet. Even stilgestaan bij de plek waar het geboortehuis van Kafka heeft gestaan. Herkenbaar aan een buste aan de gevel.
Wat de lunch betreft was PapaGiovanni, in een van de zijstraatjes, een aangename en culinaire ontdekking. Vooral Papa zelf viel erg bij ons in de smaak. Eenvoudig doch heerlijk geluncht met soep, pizzabrood en sla.
Daarna ook een blik geworpen op het moderne deel van Praag met de brede winkelstraten, betere modehuizen en trendy woonwinkels. Toch snel uitgekeken, terug naar de oude stad voor een bezoekje aan de Bethlehemkapel.
Hoewel wij en nog een eenling de enige bezoekers waren, lag er informatie in wel 15 talen, waaronder ook Nederlands.
Daarin lazen we het verhaal van Jan Hus. We zagen zijn handschrift en op de wanden van de kapel stonden belangrijke uitspraken.
Nieuwsgierig naar Hus? Kijk voor een samenvatting op: http://nl.wikipedia.org/wiki/Johannes_Hus
Wederom in het restaurant van Klub Architektú gegeten en de avond in café Louvre doorgebracht.

De laatste dag nog even een rondje Nieuwe stad, .(ook oud hoor: ontstaan in 1348) compleet met kledingwinkels, maar ook Het dansende huis. Het Karelsplein, eigenlijk een park met beelden van o.a. schrijvers en het stadhuis waar Hus en zijn volgelingen na een mislukte poging om gevangenen te bevrijden, katholieke raadsleden het raam uitgooiden (1419). Over het Wenceslasplein. Niet alleen de pek waar het Nationaal Museum domineert maar ook het symbool van het Tsjechische verzet tegen het communisme: de student die zichzelf daar in brand stak (1969).
Ook nog één keer naar De Kleine Zijde. Daar geslenterd door het Kampa-park. Koffie aan de rivier en terug over de Karelsbrug. Daar stonden we in eens oog in oog met het gouden hondje. Net als bijna iedereen onze hand er op gelegd. Terug naar Praag willen we zeker!
Nog één keer naar PapaGiovanni voor de lunch en vervolgens hebben we ons geschaard onder de honderden toeristen om met opgeheven hoofd alle twaalf apostelen uit de klok tevoorschijn te zien komen. Daarna een laatste cappuccino en een witte wijn bij Café Louvre en tot slot terug naar het hotel in afwachting van de taxi naar de luchthaven. Vlucht 17.05 kwam niet in beweging. Sterker nog, iedereen moest het vliegtuig verlaten in verband met een technisch mankement. Het werd vlucht 18.45 uur.

Voldaan, moe, met zere benen en meer indrukken dan beschreven kunnen worden, hebben we om 12 uur ‘s nachts de 21e verjaardag van mijn dochter kunnen inluiden. Uiteraard met allen een glas prosecco in de hand!
Praag, tot ziens…

Deventer op stelten

Dit jaar was ik een fanatiek Stelten-volger. Het was een mix van naweeën van Oerol en de liefde voor Cultureel Deventer!

Voor het eerst ook echt het programma uitgestippeld zodat ik zo min mogelijk zou missen.
De openingsact 'Victor Frankenstein' liet prachtige en verrassende effecten zien. De muziek was fantastisch. Het verhaal vond ik iets te langdradig. Heeft misschien ook te maken met het feit dat we in Deventer inmiddels behoorlijk verwend zijn.



Vrijdag genoten van Ombre, ook al hadden ze wat pech met het geluid.
Natuurlijk heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om wel een programma van het concert des levens te krijgen en dat was een behoorlijk individueel en verrassend stukje muziek.
Càllate! was een verhaal vol passie. Zoveel felheid en hardheid tegenover een ontroerende sierlijkheid. Die vurige trektocht over de Brink, met soms gevaar voor eigen leven, zoog de mensen met zich mee. Een voorstelling waar je niet gauw genoeg van krijgt. Ik heb hem twee keer gezien. Net als de 'Drunken Master' in de lantaarnpaal: huilen van het lachen en 'Gavalo Kanibal' De mimiek van die twee circusmensen, de wreedheid en de liefde...Hier werden de oooohs en aaaahs afgewisseld met een volle lach en luid applaus voor al hun acrobatische toeren op een oude motorfiets. Het geluid van een jankende hond uit hun kleine woonwagen moedigde een hond uit het publiek aan daarop te reageren. Tot groot vermaak van het publiek en door de spelers min of meer in hun optreden verwerkt.
Natuurlijk de Deventer groep Gajes niet overgeslagen en diep onder de indruk van de combinatie kerk, muziek en theater, heel fraai! Met daarnaast ook nog 'De verbeelding op stelten'
Zondag het pontje gepakt en genoten van de prachtige, ontroerende en confronterende voorstelling 'Schraapzucht'die makkelijk moraliserend had kunnen worden, maar dat niet werd...
Natuurlijk van alles genoten wat zomaar op mijn pad kwam zoals het Zebratheater, het zeemansverhaal en de Angels.
Tot slot vanaf het terras van FJ genoten van de laatste bewegingen en geluiden van Hellios II en XL-Insects.
Het was een weekend met een gouden rand!

Oerol en Terschelling

Oerol was één groot feest waarvan ik slechts het laatste weekend deel uitmaakte. Maar gelijk zo fanatiek dat ik voor minstens een week aan programma's in dat weekend heb gestopt!
Wat een decor, wat een tumult in de countrymusical Heelhuids & Halsoverkop.

Van Blik heb ik helaas alleen het decor en de tvbeelden gezien:

Wat een verstilling op de hei tussen Midsland en Formerum. Liggend in een duinpan of onder een boom luisteren naar de meest poëtische, schokkende of confronterende verhalen. En dan die hilarische opera Robinson Crusoe of de ellende in Dans je de hele nacht met mij. Zie ook het Friese journaal.
Onderweg nog even getuige van een rijdende tribune met verkleedpartijen waarmee het publiek op die rijdende tribune de indruk kreeg dat er wel twintig spelers waren in plaats van een stuk of vier. Die lui renden zich rot om steeds buiten beeld van kostuum te wisselen.
Een juweeltje van taal en schoonheid was 'n hak op de tak, zie interview met de makers.
Met veel enthousiasme lieten omstanders hun kleren decoreren door de dames van het mobiele naaiatelier. Je moest dan wel zelf voor de energie zorgen door flink door te trappen zodat het achterwiel van een fiets de naaimachine aan kon drijven.
Prachtig waren de Windnomaden in en boven het water.


En Terschelling? Ik heb mijn hart verloren, wat een geweldig eiland, wat een prachtig en afwisselend landschap. Zie ook de foto's.

23dingen

Tijdens het uitvoeren van de 23dingen moest ik me bij elk ding afvragen wat het voor de bibliotheek kan betekenen. Nu ik 23dingen goed heb afgerond, vraag ik me af wat ik er zelf van kan en wil gebruiken. Met deze blog als verzamelplaats voor mijn bevindingen, ook buiten de virtuele omgeving, probeer ik uit wat bruikbaar is.
Web 2.0 is natuurlijk de plek waarop verzamelen, ordenen en delen toegepast kan worden. Op mijn lijstje staan in ieder geval:
Picasa-webalbums
makkelijke manier om foto's te ordenen en te delen.
Delicious
Alle informatie geordend!
LibraryThing
Mijn eigen boeken catalogiseren. Ga ik dat echt doen? Misschien!
Verder wil ik Twitter een kans geven en zoek nog naar een manier waarmee ik Twitter kan combineren met andere sociale uitingen. Dat moet toch mogelijk zijn.