Vanavond aangeschoven bij een overwegend vrouwelijk publiek voor de lezing van Renate Dorrestein.
Slechts vier mannen tussen de twintig vrouwen. In de pauze sprak ik met één van hen. Hij genoot en zat er eigenlijk ter plaatsvervanging van zijn vrouw die binnenkort in haar leeskring een boek van Renate gaat bespreken.
Iedereen genoot. Wat hebben we gelachen toen Renate anekdotes vertelde rond haar boek 'Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor'
Heel sappig vertelde zij over het verval van de vijftiger met een even heftige hormoonhuishouding als die van de puber. De afnemende behoefte aan seks en de oplevingen daarin waarbij een glijmiddel wellicht van pas kan komen. Dat juist de generatie die zich op de barricaden van de seksuele revolutie heeft begeven met heel veel schroom bij de drogist staat en niet om dat steuntje in de rug durft vragen. Wat een humor. Naast herkenbaar lachen kregen we een kijkje in de werkkamer van Renate waarin zij vertelde dat zij zich door haar personages laat leiden.
Verbaasd moest ik geloven dat mijn overtuiging te weten wie de dader is in 'Zolang er leven is' een misser is. Vier jaar na dat boek, kwam geheel onverwacht het boek 'Is er hoop' waarin het mysterie opgelost werd.
Is dit nu een bevestiging van mijn stelling dat toeval niet bestaat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten