Op 2
december is de illustrator Mance Post in haar woonplaats Amsterdam overleden. Bijna 89 jaar.
Mance Post, die in 1955 als autodidact debuteerde met knipsels voor een boek van Han Hoekstra, illustreerde in de loop der jaren ook boeken van Annie M.G. Schmidt, Rita Törnqvist-Verschuur, Iene Biemans en Toon Tellegen. Ze werkte ook voor educatieve uitgeverijen, met als bekendste resultaat de serie Waaidorp van Annie Schmidt.
Een halve eeuw heeft zij gewoond en gewerkt in een souterrain aan de Prinsengracht in Amsterdam. Ze had geen voordeur maar stapte door het met klimop, wijnrank en roos omringde raam naar binnen / buiten.
Mance in een interview van Bregje Boonstra:
'Op mijn leeftijd zou ik naar een aanleunwoning moeten, maar daar zit ik dus al mijn halve leven. Ik ben twee keer mee verkocht met het huis. Als uitvloeisel van de naoorlogse woningnood werd je niet bij het woningbureau ingeschreven als je niet getrouwd was en geen kind had. Dan had je geen woonrecht. Ik heb eindeloos op kamers gezeten en was zielsgelukkig dat ik dit kon krijgen. Toen ik hier kwam ben ik een raam als deur gaan gebruiken, want ik wilde niet mijn leven lang door het huis van een ander lopen. Als ik dood ga, heb ik nog nooit een eigen voordeur gehad.’
De beroemde schrijver, lees- en boekpromotor Aidan Chambers was bevriend met Mance en heeft in zijn boek 'Niets is wat het lijkt' haar als model gebruikt voor één van de personages waarbij hij haar woonruimte precies heeft omschreven:
Mance Post, die in 1955 als autodidact debuteerde met knipsels voor een boek van Han Hoekstra, illustreerde in de loop der jaren ook boeken van Annie M.G. Schmidt, Rita Törnqvist-Verschuur, Iene Biemans en Toon Tellegen. Ze werkte ook voor educatieve uitgeverijen, met als bekendste resultaat de serie Waaidorp van Annie Schmidt.
Een halve eeuw heeft zij gewoond en gewerkt in een souterrain aan de Prinsengracht in Amsterdam. Ze had geen voordeur maar stapte door het met klimop, wijnrank en roos omringde raam naar binnen / buiten.
Mance in een interview van Bregje Boonstra:
'Op mijn leeftijd zou ik naar een aanleunwoning moeten, maar daar zit ik dus al mijn halve leven. Ik ben twee keer mee verkocht met het huis. Als uitvloeisel van de naoorlogse woningnood werd je niet bij het woningbureau ingeschreven als je niet getrouwd was en geen kind had. Dan had je geen woonrecht. Ik heb eindeloos op kamers gezeten en was zielsgelukkig dat ik dit kon krijgen. Toen ik hier kwam ben ik een raam als deur gaan gebruiken, want ik wilde niet mijn leven lang door het huis van een ander lopen. Als ik dood ga, heb ik nog nooit een eigen voordeur gehad.’
De beroemde schrijver, lees- en boekpromotor Aidan Chambers was bevriend met Mance en heeft in zijn boek 'Niets is wat het lijkt' haar als model gebruikt voor één van de personages waarbij hij haar woonruimte precies heeft omschreven:
'Een vierkant woonkamertje met blank gelakte houten vloer, boekenplanken langs de muren met een grote zwarte televisie en geluidsinstallatie, een ronde antieke eettafel van zwaar donker hout, een gemakkelijke leunstoel naast een imitatie zwartmetalen potkacheltje. Een ordelijke gezellig nest.'
In zo'n leunstoel heeft Mance als kind avonturen gefantaseerd waarover ze in 1979 tekeningen maakte en waar Guus Kuijer de teks bij schreef. En aan die antieke eettafel heeft ze meer dan 50 jaar vaderlandse illustratiegeschiedenis opgebouwd met duizenden tekeningen en heeft ze Madelief van Guus Kuijer laten groeien van kleuter tot tiener. Het waren vaak buurtkinderen die bij haar speelden en de kleinkinderen van Simon Carmiggelt die model stonden of op de kop boven de prullenbak hingen zodat Mance ze levensecht kon tekenen.
IK heb mezelf altijd beschouwd als de 'ontdekker' van Guus Kuijer en Mance Post en heb beide diverse keren ontmoet.
Bij CODA stond ze op ons verlanglijstje als één van de door Joukje Akveld geportretteerde illustratoren. Van de 18 geportretteerden hebben we er 10 ontmoet en hun werk tentoongesteld. (Thé Tjong-Khing, Wim Hofman, Joke van Leeuwen, Jan Jutte, Charlotte Dematons, Annemarie van Haeringen, Sieb Posthuma, Marit Törnqvist, Noëlle Smit en Martijn van der Linden)
Voor een ontmoeting met Mance Post is het nu te laat, maar een expositie van haar werk zou geweldig zijn.
Haar laatste boek verscheen in 2012: Een lied voor de maan, met een tekst van Toon Tellegen.
Er
wordt over tekenaars maar weinig geschreven. Voor Tekenaars-kinderboekenillustratoren
geportretteerd interviewde Joukje Akveld achttien Nederlandse
illustratoren, van Mance Post (1925) tot Martijn van der Linden (1979). Aan de
hand van persoonlijke ontmoetingen schetst ze een overzicht van een niet eerder
in kaart gebracht vakgebied.
Het atelier dient daarbij steeds als uitgangspunt voor gesprekken over techniek, drijfveren, ambitie en inspiratie. Op die manier geven de portretten niet alleen inzicht in leven en werk van de individuele tekenaars, samen bieden ze een cultuurhistorisch beeld van een halve eeuw Nederlandse illustratiekunst.
Met
medewerking van:Het atelier dient daarbij steeds als uitgangspunt voor gesprekken over techniek, drijfveren, ambitie en inspiratie. Op die manier geven de portretten niet alleen inzicht in leven en werk van de individuele tekenaars, samen bieden ze een cultuurhistorisch beeld van een halve eeuw Nederlandse illustratiekunst.
Mance Post- Charlotte Dematons- Annemarie van Haeringen- Sieb Posthuma- Thé Tjong-Khing- Daan Remmerts de Vries- Marit Törnqvist- Joke van Leeuwen- Dick Bruna- Martijn van der Linden- Wim Hofman- Ingrid Schubert- Dieter Schubert- Sylvia Weve- Jan Jutte- Philip Hopman- Fleur van der Weel- Noëlle Smit- Harrie Geelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten