Veronique Sodano - een diva van formaat

 

Omdat Veronique Sodano 2e kerstdag komt optreden tijdens een brunch in de Brasserie in Olst en zij zichzelf een diva noemt willen we meer van haar weten. Wat betekent diva eigenlijk? Hoe wenst zij zich zelf te zien of hoe wil ze gezien worden?

Het komt uit het Italiaans, diva: een vrouwelijke godheid. Een diva is een gevierde zangeres. De betekenis ligt dicht bij  primadonna. Een stereotype prima donna verdraagt geen concurrentie, zij wil de eerste zijn en eist alle aandacht op. In de pers wordt deze kwalificatie gebruikt bij  Maria Callas.

Dat klinkt enerzijds talentvol maar anderzijds nogal arrogant. Heeft ze zoveel talent en is ze arrogant?

Hoe dan ook, we krijgen we te maken met een goed gevulde en goed gebekte dame uit Italië die zichzelf bovenstaande betekenis heeft toegeschreven.
We hebben afgesproken in een café in Den Haag en nemen plaats op de 1e verdieping die in open verbinding met het café staat.  Omdat Veronique haar mening over zingen meermalen illustreert met zang uit haar volle borsten valt het geroezemoes in het café steeds stil en kijkt iedereen geraakt naar boven.

'Doorgaan!' wordt er geroepen en terecht, het is een feest om naar haar te luisteren en vast te stellen dat haar zangkwaliteit de lading van 'diva' al dekt.

 Goedlachs en openhartig vertelt Veronique over haar familie, haar leven en haar ambities. Ze springt van de hak op de tak waarbij feiten aan het licht komen die ze nog niet eerder heeft prijsgegeven.  Het verhaal dat Veronique in de Ferrari van haar vader is geboren wakkert bij ons het vermoeden aan dat haar vader rijk of crimineel moet zijn geweest.

Lachend geeft ze toe dat het verhaal over haar geboorte enigszins overdreven is maar dat het water wel in de auto was gebroken. En ja, volmondig erkent ze dat haar vader een crimineel was maar nuanceert dat met een blik op de Italiaanse mentaliteit en gewoontes.

Gevoed door onze vragen vertelt Veronique dat haar moeder een Nederlandse is die op haar 18e als au pair naar Rome vertrok en daar de charmante welbespraakte Italiaan ontmoette die gelijk viel voor dat mooie, blonde en boven hem uittorende meisje.

Hoewel haar ouders veel van elkaar hielden, slaagden zij er niet in om hun relatie in stand te houden. Veronique was twee toen ze met haar moeder naar Nederland vertrok.

Temperament, beweging en expressie begeleiden haar woorden in een waterval van verhalen over haar vak en vakmanschap. Dat ze als kind altijd zong, danste en entertainde, hoe ze tot haar keuze voor het conservatorium is gekomen en vanaf het begin een carrière als cabaretière voor ogen had. Toen ze op haar 15e Karin Bloemen zag optreden wist ze: dat wil ik ook!
Een goede cabaretière is niet alleen maar een clown, het gaat haar om echt contact met het publiek, met (iemand uit) het publiek in gesprek gaan, iets wezenlijks zeggen, mensen raken en durven zijn wie je bent.
In de pers wordt de vergelijking met Bloemen wel gemaakt. Niet helemaal terecht, vinden wij. Veronique kan meer en voldoet zonder het te beseffen aan haar eigen eisen en verwachting: ze wil de beste zijn en niet een tweede Karin Bloemen of een tweede Ella Fitzgerald maar, zoals Maria Callas, de beste op haar terrein. Ze wil als de eerste en enige Veronique Sodano op de voorgrond!
Dat kan ze en daarmee blijken de woorden 'diva' en 'primadonna' op haar lijf geschreven, maar dan zonder een spoortje arrogantie en zeker niet stereotiep maar uiterst puur, oprecht en origineel!.

 Bij het afscheid zoenen we elkaar en beseffen kennis te hebben gemaakt met een echte diva. Eentje die over een tijdje in een uitverkocht Carré door Karin Bloemen om een handtekening wordt gevraagd. Karin zal dan zeggen: ''Zeg Veronique, goddelijk meid! Zó had ik het zelf willen doen!"

 

Mance Post is overleden

Op 2 december is de illustrator Mance Post in haar woonplaats  Amsterdam overleden.  Bijna 89 jaar.

Mance Post, die in 1955 als autodidact debuteerde met knipsels voor een boek van Han Hoekstra, illustreerde in de loop der jaren ook boeken van Annie M.G. Schmidt, Rita Törnqvist-Verschuur,  Iene Biemans en Toon Tellegen. Ze werkte ook voor educatieve uitgeverijen, met als bekendste resultaat de serie Waaidorp van Annie Schmidt.
Een halve eeuw heeft zij  gewoond en gewerkt in een souterrain aan de Prinsengracht in Amsterdam. Ze had geen voordeur maar stapte door het met klimop, wijnrank en roos omringde raam naar binnen / buiten.

Mance in een interview van Bregje Boonstra:
'Op mijn leeftijd zou ik naar een aanleunwoning moeten, maar daar zit ik dus al mijn halve leven. Ik ben twee keer mee verkocht met het huis. Als uitvloeisel van de naoorlogse woningnood werd je niet bij het woningbureau ingeschreven als je niet getrouwd was en geen kind had. Dan had je geen woonrecht. Ik heb eindeloos op kamers gezeten en was zielsgelukkig dat ik dit kon krijgen. Toen ik hier kwam ben ik een raam als deur gaan gebruiken, want ik wilde niet mijn leven lang door het huis van een ander lopen. Als ik dood ga, heb ik nog nooit een eigen voordeur gehad.’

De beroemde schrijver, lees- en boekpromotor Aidan Chambers was bevriend met Mance en heeft in zijn boek 'Niets is wat het lijkt' haar als model gebruikt voor één van de personages waarbij hij haar woonruimte precies heeft omschreven:

'Een vierkant woonkamertje met blank gelakte houten vloer, boekenplanken langs de muren met een grote zwarte televisie en geluidsinstallatie, een ronde antieke eettafel van zwaar donker hout, een gemakkelijke leunstoel naast een imitatie zwartmetalen potkacheltje. Een ordelijke gezellig nest.'

In zo'n leunstoel heeft Mance als kind avonturen gefantaseerd waarover ze in 1979 tekeningen maakte en waar Guus Kuijer de teks bij schreef. En aan die antieke eettafel heeft ze meer dan 50 jaar vaderlandse illustratiegeschiedenis opgebouwd met duizenden tekeningen en heeft ze Madelief van Guus Kuijer laten groeien van kleuter tot tiener. Het waren vaak buurtkinderen die bij haar speelden en de kleinkinderen van Simon Carmiggelt die model stonden of op de kop boven de prullenbak hingen zodat Mance ze levensecht kon tekenen.

IK heb mezelf altijd beschouwd als de 'ontdekker' van Guus Kuijer en Mance Post en heb beide diverse keren ontmoet.
Bij CODA stond ze op ons verlanglijstje als één van de door Joukje Akveld geportretteerde illustratoren. Van de 18 geportretteerden hebben we er 10 ontmoet en hun werk tentoongesteld. (Thé Tjong-Khing, Wim Hofman, Joke van Leeuwen, Jan Jutte, Charlotte Dematons, Annemarie van Haeringen, Sieb Posthuma, Marit Törnqvist, Noëlle Smit en Martijn van der Linden)
Voor een ontmoeting met Mance Post is het nu te laat, maar een expositie van haar werk zou geweldig zijn.  
Haar laatste boek verscheen in 2012: Een lied voor de maan, met een tekst van Toon Tellegen.

Er wordt over tekenaars maar weinig geschreven. Voor Tekenaars-kinderboekenillustratoren geportretteerd interviewde Joukje Akveld achttien Nederlandse illustratoren, van Mance Post (1925) tot Martijn van der Linden (1979). Aan de hand van persoonlijke ontmoetingen schetst ze een overzicht van een niet eerder in kaart gebracht vakgebied.
Het atelier dient daarbij steeds als uitgangspunt voor gesprekken over techniek, drijfveren, ambitie en inspiratie. Op die manier geven de portretten niet alleen inzicht in leven en werk van de individuele tekenaars, samen bieden ze een cultuurhistorisch beeld van een halve eeuw Nederlandse illustratiekunst.

Met medewerking van:
Mance Post- Charlotte Dematons- Annemarie van Haeringen- Sieb Posthuma- Thé Tjong-Khing- Daan Remmerts de Vries- Marit Törnqvist- Joke van Leeuwen- Dick Bruna- Martijn van der Linden- Wim Hofman- Ingrid Schubert- Dieter Schubert- Sylvia Weve- Jan Jutte- Philip Hopman- Fleur van der Weel- Noëlle Smit- Harrie Geelen. 

 

Joke van Leeuwen wint AKO Literatuurprijs 2013

In november 2012 ontving Van Leeuwen De Constantijn Huygenprijs voor haar hele oeuvre en een jaar later, nu de AKO Literatuurprijs voor 'Feest van het begin'. Lees hier meer.

Gouden penseel voor Sylvia Weve: Aan de kant, ik ben je oma niet!

Illustrator Sylvia Weve heeft samen met auteur Bette Westera met overduidelijk plezier gewerkt aan dit boek. 'Aan de kant, ik ben je oma niet!' getuigt van de briljante eenheid en het schitterende evenwicht van hun samenwerking: tekst, illustraties, vorm en boekverzorging zijn niet los van elkaar te zien. Waar veel prenten die de jury zag ook zo in een lijst aan de muur pasten, biedt Sylvia Weve illustratiekunst pur sang. Haar illustraties komen het best tot hun recht in de context van een boek. Dit boek.

Sy lvia Weve heeft zich als beeldend kunstenaar vernieuwd: de felle, cartooneske penseelstreken ruilde ze in voor spectaculaire grafische constellaties, die hun gelijke niet kennen in het niettemin veelzijdige landschap van Nederlandse illustratiekunst. Weve stelde haar illustraties samen uit verschillende elementen, die samen een doordachte, evenwichtige en vernuftige compositie vormen.

De over elkaar liggende, divers gekleurde lagen geven de illustraties diepte en dynamiek – diezelfde diepte en dynamiek als die je aantreft in de gedichten van Bette Westera, over oude mensen die ook ooit jong zijn geweest. Voor wie meer aandacht schenkt en beter kijkt (en vervolgens de bladzijde omslaat), worden hun achtergrondverhalen, hun veelbewogen geschiedenissen zichtbaar – dat geldt voor zowel tekst als illustratie.

Weves vormen zijn zowel helder als mysterieus, zowel aantrekkelijk als bevreemdend, zowel herkenbaar als meerduidig. Strak zijn de contouren van haar figuren, maar soms hebben ze ineens acht armen – en bezien vanaf een afstandje kunnen ze totaal anders blijken dan de eerste oogopslag verraadde. Een kinderwagen is wieg en badkuip ineen, neuzen zijn tevens druppende kranen. Dat humoristische oog voor detail is speels en inventief: de oude mevrouw Verweerd, die met twee peuters op schoot zit voor te lezen, zien we in een tekstballonnetje over feeën, heksen en elfjes vertellen, zonder dat daar een woord aan te pas komt. De foefjes zitten in kleine hoekjes, slim verstopt en spannend opgaand in het grotere geheel. Haar kleurencombinaties zijn sferisch en gedurfd – en, met dank aan de drukker, ze komen prachtig uit op het tekenachtige papier: lichtblauw, neongroen, rood, geel en bruin passen hier onverwacht goed bij elkaar. Dit in combinatie met het formaat en de dubbele openklapbare pagina’s maakt het boek uitzonderlijk. En uitzonderlijk geslaagd.

Aan de kant, ik ben je oma niet! is een boek dat op het eerste gezicht al oogstrelend is, maar ook uitnodigt om vaker, verder, beter te kijken. Het is een veelkantig en veelzijdig boek, geïllustreerd op een manier die de jury nooit eerder zag. De jury heeft gekozen voor een eigenwijs, uniekboek en een hoogtepunt in het oeuvre van de maker, een kinderboek dat registratie en inspiratie samenbrengt en met zijn beelden weet te ontroeren. De Penseeljury kent met genoegen dit boek het Gouden Penseel 2013 toe.

Jan Adam Zandleven de kunstschilder

1868 - 1923

Met een map vol aantekeningen, vragen en adressen van hotels en archieven vertrokken wij naar Noord-Holland. Naast de start van een aan een hittegolf grenzende week, maakten wij een begin aan de verfijning en verdieping van al aanwezige informatie waarbij we in de archieven, voorzien van airco, nauwelijks in de gaten hadden hoe warm het buiten was.

Doel: informatie verzamelen over de kunstschilder, zijn leven en werk ten einde een 'geromantiseerd' verhaal over hem te schrijven.

 Ids, (een achterneef van de schilder) heeft al heel veel informatie over zijn werk en achtergronden verzameld voor het virtuele museum www.zandleven.nl

Maar er zijn nog veel onbeantwoorde vragen en raadsels in de familie.
We moeten de aandrang tot diep speuren bedwingen en dat valt niet mee als je tegenkomt dat een voorvader actief was als kapitein op één van de V.O.C.schepen waarmee hij o.a. Batavia en de Westkust van Afrika aandeed in verband met het slaventransport.

We blijven dichter bij huis en weten dat er naast blauwbloed ook crimineelbloed door de aderen der Zandlevens stroomde.

Een broer van de schilder heeft maar liefst drie keer in de gevangenis gezeten en uiteindelijk als krankzinnige in een gesticht beland. Wat was dat met die man? Hoe kwam het zover?
Een andere broer sterft jong als gevolg van een alcoholverslaving. Hoe kwam dat?
Jan Adam heeft ondanks moeilijke beginjaren als kunstschilder harmonieus met vrouw en vriend Jan Carbaat (ook kunstschilder) geleefd. Wat was zijn kracht?

Maandag 22 juli trokken we naar Koog aan de Zaan waar Jan Adam opgroeide en zijn eerste huwelijksjaren doorbracht.

In Wormerveer dropten we onze koffers in een klein hotel aan de Zaan en liepen in Koog aan de Zaan door de straat waar Jan Adam geboren is en zijn hele jeugd heeft gewoond. Vader, moeder, broer Frits, zus Grietje, (Thomas, die slechts 3 maanden leefde en nog een Thomas, die het 9 maanden volhield) en het jongste broertje Johan ( de opa van Ids).

We maakten foto's van de plek waarvan we dachten dat daar het huis en de kleine verffabriek van vader Zandleven moet hebben gestaan.

De archieven in Zaanstad en Haarlem waren vandaag gesloten dus gingen we terug naar Wormerveer en zochten een verkoelend plekje langs de Zaan.

 Dinsdag op tijd op en op weg naar het Noord-Hollands Archief in Haarlem, locatie Kleine Houtweg. Hier was informatie over Frits, de krankzinnige broer, in het archief van het gesticht Meerenberg in Bloemendaal. Tot in detail vonden we terug waar hij gevangen had gezeten, in welke gestichten hij was opgenomen, de aard van zijn ziekte en zelfs een door hem zelf geschreven verslag over het verloop van zijn leven. De verslagen laten zien dat hij jaren aan zijn lot is overgelaten zonder pogingen verbeteringen aan te brengen in een ziekte waarvan de oorzaak wel werd herleid.

Omdat we mooi op tijd klaar waren, bezochten we ook de locatie aan de Jansstraat om daar in de  registers van de burgerlijke stand en bevolking te achterhalen waar Jan Adam en zijn vrouw na Koog aan de Zaan nog meer hadden gewoond. Volgens informele informatie in Beverwijk en Wijk aan Zee.

Grappig dat ooit iemand (uit de tijd van Jan Adam) opgeschreven heeft dat het jonge paar in Beverwijk heeft gewoond. Dat is in alle later verschenen artikelen en monografieën overgenomen, maar klopt niet. Zij hebben daar nooit gewoond.
Verkoeling met een biertje op een Haarlems terras en vervolgens lekker eten aan het water in Akersloot.

Woensdag

De archivaris in Zaanstad was zeer hulpvaardig en sleepte alles aan wat enigszins relevant was. We wilden precies weten hoe het gezin van Jan Adams jeugd er uit zag en checken of de informatie de we al hebben klopt.
Van de gestorven baby's hadden we nog geen harde feiten en waar ze nou precies woonden in de Bestevaerstraat wisten we ook niet. Bovendien was er in 2004  in het  tijdschrift 'Zaans erfgoed' een artikel geplaatst over de vriendschap van Jan Adam Zandleven en Jan Carbaat onder de titel 'Kunstenaars van lang geleden: zijn ze vergeten?' Aanwezig in het archief maar wonderlijk genoeg ontbrak dit nummer in de gebonden jaargang en kreeg een assistente de opdracht in het archief te zoeken naar losse nummers. In de vierde doos was het raak!

Een vergunningsaanvraag van Jan Adams vader voor een pakhuis op eigen terrein gaf niet alleen zicht op het Zaanse huis waar ze woonden maar ook op de plek in de straat, precies aan de ander kant van waar wij gisteren foto's maakten.

Nadat we om de hoek de straat van Jan Carbaat hadden bezocht ( het huidige fabrieksterrein van Duyvis), ontdekte Ids in het straatpatroon resten van de sluismuur. Intussen wandelden twee mensen voorbij waarvan wij een flard van de conversatie opvingen: 'Dat ( De Waakzaamheid) is het oudste houten horecabedrijf van Nederland...' Wij naar binnen en wonderwel kende het jonge meisje de hele geschiedenis van de sluis.

Tevreden reden we naar Franeker waar we overnachting zochten in het stadslogement en deelnamen aan de gezelligheid op het terras van restaurant 'De Doelen'.

Donderdag

Vandaag naar het stadsarchief van Franeker om te achterhalen in welk weeshuis Janke, de vrouw van Jan Adam, had gewoond. De archivaris was telefonisch voorbereid en had alle zoekwerk al gedaan wat ons de mogelijkheid om ook op zijpaden te zoeken ontnam.
Hij vertelde over de geschiedenis van het weeshuis (er waren er twee in Franeker en één in Tzummarum ( Die laatste was niet bekend bij de archivaris. ('ik ben geen echte archivaris, dat is een te groot woord voor mij').
Hij had een artikel over het weeshuis (liggend tegenover 'De Doelen' waar we gisteren op het terras zaten.) gekopieerd en een overzicht van het bevolkingsregister waaruit we konden lezen dat Janke en haar broer, de twee jarige Klaas, een maand na Jankes geboorte (moeder stierf in het kraambed) ergens in Oosterwolde zijn ondergebracht.
Voor meer informatie over het weeshuis moesten we naar het Rijksarchief in Leeuwarden. De archivaris nam afscheid met de mededeling dat het weeshuis populair was deze week en dat we de tweede waren die om informatie uit deze periode vroegen.

In Leeuwarden werden we bij de receptie al geïnformeerd over de aanwezigheid van een ander echtpaar met een soortgelijke vraag en dus met de documentatie die wij zochten op tafel.

We werden bij elkaar aan tafel gezet zodat wij zonder problemen documentatie en informatie konden uitwisselen. Zij waren op zoek naar de geschiedenis en afkomst van een 93 jarige vriendin.
In het bevolkingsregister van het Diaconie-Weeshuis van Franeker lazen we dat Janke en broer Klaas op 27 januari 1876 zijn ingeschreven. Respectievelijk 3 en 5 jaar oud. Janke is daar gebleven tot oktober 1891.
Ook het andere echtpaar scoorde resultaat en nadat we namen hadden uitgewisseld vertelde de man dat hij muziekles had gehad van een mevrouw Zandleven en dat was de dochter van Jan Adams vader uit zijn tweede huwelijk. Leuk, maar de grootste verrassing moest nog komen.

Vrijdag, na een nacht in het Oranjehotel van Leeuwarden, reden we naar het Groninger Archief met maar één doel: is het waar dat Jan Adam als 15 jarige bijna een jaar in Groningen heeft gewoond en waar en waarom?
Hij heeft daar inderdaad gewoond bij de familie Penaat. (Penaat was koopman en waarschijnlijk een zakenrelatie van Jan Adams vader). Jan Adam stond te boek als schildersknecht en is daar vermoedelijk door zijn vader heen gestuurd om het schildersvak te leren en uit te oefenen.

We hadden een kamer in het Schimmelpenninck Huys waar het vakantiegevoel met enorme sprongen toenam. Hier wil ik wel een keer een week verblijven, midden in het heerlijke centrum. Natuurlijk hebben we een terrasbezoek aan de 'Drie gezusters' niet aan ons voorbij laten gaan.

 Zaterdag als afsluiter naar het Groninger museum waar we een echt cadeautje kregen in de tentoonstelling van 'De collectie Veendorp; Levenswerk van een zorgvuldig verzamelaar'. Daar hing een werk van Jan Adam Zandleven uit 1917, de geabstraheerde paddenstoelen uit de periode Putten.

Jan Adam tussen het werk van Isaac Israëls en Jan Toorop.

Tevreden reden we terug naar Overijssel.

 

In het archief van Putten konden we de koopakte van een enorm stuk grond met bos niet vinden. Wel de  bouwtekening van 'villa Zandleven' een landhuis van formaat en de verkoopakte. We proberen nog te achterhalen hoe de twee bevriende kunstschilders aan het geld kwamen waarmee zij zich dit permitteerden.

In het archief van Harderwijk en Amersfoort zou de koopakte te vinden zijn en een kopie  werd ons per omgaande per mail toegestuurd.

Als meest actuele aanwinst vond ik op de Deventer boekenmarkt een boek over het gesticht Meerenberg uit de tijd dat de broer van Jan Adam daar zat. 'Meerenberg 150 jaar; meer dan een gesticht'

 

Twee bijzondere mensen

een interview met Marit Törnqvist.

                                                                              een illustratie uit: Groter dan een droom

Morgen komt ze in Kunstoftv net als Jan en Sanne Terlouw.    
Eigenlijk moet de vrouw van Jan Terlouw Alexandra Terlouw-Van Hulst ook meekomen. In maart is haar eerste boek uitgekomen: 'De man van Tsinegolde' Het is een historische oorlogsroman over haar eigen familiegeschiedenis. Mooi dat je op een leeftijd van 78 jaar nog met een debuutroman kan komen.

Reismuis

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De reismuis is een avontuurlijke poppenvoorstelling voor kinderen vanaf vier jaar van het Drents Jeugdtheatergezelschap de Reus. We zijn zondag naar de premiëre geweest en het was geweldig. De volwassenen hebben net zo veel genoten als de kinderen.

Het is een voorstelling van Muis Dingeman, die we al kennen van de voorstelling 'Huismuis'

Dingeman reist met vrouw Souris en kinderen de wereld rond, in hun gezellige nestje achter het nummerbord van een toeristenbus. Ze zijn heel gelukkig. Tot Reismuis, door een stom toeval, in Dover de boot mist en zijn familie in de mist ziet wegvaren. Hij roept nog: “Kom terug!!!!” en “Ik hou van jullie!!!!” Maar de boot is al te ver….

Gelukkig krijgt hij hulp van papegaaiduiker Alky. Op hun zoektocht naar Souris en haar eenentwintig kindertjes beleven Alky en Dingeman de spannendste avonturen en ontmoeten bijzondere, vaak onverstaanbare dieren.

Reismhuis gaat over vreemde talen, andere culturen en grappige gewoontes.

Met onderstaande recensie ben ik het helemaal eens en het leuke is dat deze voorstelling in het nieuwe theaterseizoen naar Olst-Wijhe komt!

Kunstroute Colombinehuis

                                                       

 

 

 

 

 

 

 

Van 1 mei tot 1 november 2013 is er voor de tweede keer een bijzondere Kunst-Slingerroute te bewandelen rondom het Colombinehuis Flevoland. De wandeling voert door ‘Het bos van morgen’ langs 25 bijzondere kunstwerken, waaronder windwijzers, muziekmakers en vreemde vogels. De Kunst-Slingerroute eindigt in het Colombinehuis zelf, waar ook een aantal kunstwerken te bezichtigen zijn. Alle kunstenaars die aan deze expositie meewerken doen dit geheel belangeloos.

Salland, maar vooral Olst- Wijhe, is goed vertegenwoordigd met de kunstenaars Henny Schaapman, Anneletty Schumacher, Christien de Jong, Joke Proper, Sabien Stel, Jos van Westing en Wanda Schaap.
Zin in 1,5 kilometer slingerplezier? Kom een kijkje nemen!

De route is rolstoeltoegankelijk.

Er kan in het restaurant een consumptie genuttigd worden.
Het Colombinehuis is een vakantieverblijf in Biddinghuizen in Flevoland voor kinderen die om uiteenlopende redenen nauwelijks op vakantie kunnen. Zij kunnen daar met ouders, broertjes en zusjes verblijven in een verrassende en geheel verzorgde omgeving.
Het Colombinehuis is tevens een podium voor kunst en cultuur. Anneletty Schumacher coördineert de kunstexposities en richt deze exposities in.

Openingstijden: 1 mei tot 1 november 2013, dagelijks van 11.00 tot 17.00 uur

Kosten: € 2,50 per persoon en € 5,00 per gezin tot 4 personen

Wandeltijd: ±30 minuten.

Adres: Het Colombinehuis Flevoland. Spijkweg 38, 8256 RJ Biddinghuizen

Telefoonnummer: 0321-33435

 

Woutertje Pieterse prijs 2013

Kristien Dieltiens met 'Kelderkind'

Op 7 maart 2013 ontving Kristien Dieltiens de Wouterje Pieterse Prijs voor haar boek 'Kelderkind': een roman die speelt in het Duitsland aan het begin van de 19e eeuw.

Dit zegt de jury er over:

'In een boek met een geschiedkundig thema is het de kunst om meer te doen dan vertellen wat er is gebeurd.
Stel nou dat de personages tot leven komen, dat je met ze meevoelt, dat je in spanning zit over de afloop en je afvraagt wat feit en fictie is. Stel dat het historische wordt vervormd en verfraaid, dat er een eigenzinnige invulling aan wordt gegeven. En stel dat het verhaal ook nog eens zeggingskracht heeft, en ons misschien wel iets leert over de huidige tijd.
Stel dat een dergelijk boek ook nog eens geweldig mooi is geschreven in verschillende stijlen die bij de personages passen. Stel dat het boek spannend is, dat de scènes goed zijn opgebouwd en de schrijver respect afdwingt. Dat boek bestaat en het wint de Woutertje Pieterse Prijs 2013'.

'Kelderkind' is een historische roman en een psychologische thriller. De hoofdpersonen zijn de fictieve Manfred en de historische persoon Kaspar Hauser waarvan de levensverhalen knap met elkaar verweven zijn. De jongens vallen buiten de maatschappij. Dat wordt veroorzaakt doordat Manfred een zeer afstotelijke hazenlip heeft. Mensen keren zich geschrokken van hem af en hij ervaart dat als een loodzware last die hem belemmert bij zijn verlangen naar geluk en liefde. Hij is afhankelijk van zijn moeder die als enige van hem houdt.
Kaspar Hauser, het kind dat tot zijn zestiende in een kelder leefde en toen pas 'op de wereld kwam', wordt ook met de rug aangekeken omdat hij zich wereldvreemd gedraagt.

Het verhaal is opgebouwd uit puzzelstukje waarmee de lezer de draad soms kwijt lijkt te zijn maar door de geraffineerde opbouw de weg steeds terug vindt en uiteindelijk alles op zijn plaats valt.

De Woutertje Pieterse Prijs is dit jaar voor de 26e keer uitgereikt. Met steun van Stichting Lezen zijn er ook dit jaar gratis lessuggesties bij het boek te downloaden. De lessuggesties zijn geschreven door Lieke van Duin en Jos van Hest.

KIJK Wijhe

KIJK start in Wijhe.

De succesvolle formule van KIJK  in Olst (het Holstohus) krijgt ook in Wijhe vorm nu de commissie KIJK in Wijhe groen licht heeft gekregen voor het inrichten van exposities in het nieuwe gemeentehuis.

KIJK heeft als doel beeldende kunst van kunstenaars binnen en buiten de gemeente Wijhe dicht bij de inwoners en bezoekers te brengen. De commissie KIJK selecteert, samen met de kunstenaars, zowel twee- als driedimensionale en virtuele kunstuitingen. Werk waarmee het publiek de wereld van de verbeelding, verwondering of verstilling wordt ingetrokken. Soms zal het spraakmakend zijn. Zeker is dat KIJK een bezoek aan het gemeentehuis zeer de moeite waard maakt en veel publiek gaat trekken.

Het gaat om drie exposities per jaar in de volgende periodes: van januari t/m april, van mei t/m augustus en van september t/m december. Door de latere start is dat dit jaar anders. Daarom hieronder de data om vast in de agenda te noteren.
De eerste exposanten zijn Ellis Blom en Veerle Koch, beide fotograaf. Hun werk is tijdens
de openingsuren van het gemeentehuis te bekijken van 8 maart t/m 29 mei.
 

Vervolgens komt er van 30 mei tot t/m 4 september  een expositie van het werk van Egbert Hascher, kunstschilder.De derde expositie wordt ingericht door deelnemers van de Kunstroute tijdens de Wiejese Diekdaegen en is te bekijken van 9 september tot begin januari 2014.

De expositie is te bezoeken in het gemeentehuis van maandag t/m vrijdag van 9.00 tot 12.00 uur.
Natuurlijk weet iedereen het nieuwe gemeentehuis te vinden, maar voor mensen die de weg niet kennen in Wijhe, Raadhuisplein 1.

Commissie KIJK Wijhe
Anneletty Schumacher ~ Articus bv - kunstenaar - Contactpersoon commissie KIJK Wijhe
Henny Schaapman ~ 't Sal - Atelier De Verbeelding - Kunstenaar
Ina Hascher ~ Kunstkenner
Ria Zandleven ~ Atelier Acht cultuurparticipatie - PR KIJK Wijhe

Omdat ik via mijn mobiel al mijn tweets weg gepoets heb, plaats ik hier informatie die relevant blijft.
Op deze site staan
meer dan 100 voorleestips
de voorleesservice omdat er in Olst-Wijhe geen Voorleesexpress is.
het tijdschrift Arial

Verder is het leuk om een voorlezer van de Voorleesexpress te volgen en te lezen hoe zij het  voorlezen voorbereidt en uitvoert.

En de wekelijkse voorleesfilmpjes van Jos van Venrooij mag je ook niet missen.  Hier al vast één filmpje.

Jan Adam Zandleven

Jan Adam Zandleven heeft zijn hele leven getekend, maar koos pas op 34-jarige leeftijd voor het kunstschildersleven.
Dank zij de steun van H.P Bremmer kon hij zich goed ontwikkelen.

Doordat zijn verschillende rollen elkaar onderling versterkten had Bremmer in de eerste helft van de twintigste eeuw een invloedrijk gezag in de Nederlandse kunstwereld.  Hij was kunstcriticus, expert, verzamelaar, leraar en handelaar. Hij had een groot netwerk van verzamelaars, kunsthandelaars en kunstenaars.  Voor zijn cursisten en verzamelaars kocht hij werk in. Zo ook voor zijn cursist Helene Kröller en daarmee werd de basis gelegd van de museumcollectie. Bremmer speelde een belangrijke rol in het leven van o.a. Van Gogh, Mondriaan en Charley Toorop.

Zandleven vroeg Bremmer om hulp en hoopte op wat financiële steun. Bremmer herkende het talent en de innerlijke bewogenheid van Zandleven. Daarom bood hij niet alleen financiële steun, maar zorgde er voor dat kunsthandelaren en verzamelaars aandacht kregen voor zijn schilderijen. Hierdoor kwamen de schilderijen van Zandleven in diverse gerenommeerde particuliere en museale collecties terecht.

Paddestoelen 1917

paddestoelen 1917



Paddestoelen 1917

Zandleven voelde een enorme liefde voor de natuur en maakte veel landschappen, dorpsgezichten en bosgezichten. Daarnaast schilderde hij stillevens en interieurs.
Hij leefde van 1868 tot 1923.
Over deze bevlogen man ga ik een boek schrijven. Wie nu meer over Zandleven en zijn werk wil weten, kan het virtuele museum bezoeken.

Atelier Acht in de krant

De krant kopt als volgt:

DUO PROMOOT CULTURELE LEVEN VAN OLST-WIJHE

Je kunt ook vriend worden van Atelier Acht en gelijk laten weten of je 23 februari komt genieten van de verhalen van Ben Hartemink, een meesterverteller. In de pauze kun je je ogen de kost geven met het prachtige fotowerk van topfotograaf Frans Rentink. Na afloop uiteraard een hapje en een drankje. Kortom, een feestje voor ogen en oren.
Word hier vriend van Atelier Acht: www.atelieracht.nl en neem gelijk een kijkje in het virtuele tijdschrift Arial.

Ben Hartemink is een regelmatig optredend performer van literaire verhalen in kleine theaters, cafe's en huiskamers. 23 februari vertelt hij drie korte verhalen waaronder een mooi hoofdstuk uit een roman van Alessandro Baricco.

Frans Rentink behoort tot de top van de Nederlandse fotografen en is in staat in de huid van mensen te kruipen. Zijn beelden zijn pijnlijk ontroerend en/of van adembenemende schoonheid.
Kijk maar eens!

Voorleestips in Het Jaar Van Het Voorlezen

2013 Het jaar van het voorlezen krijgt in Atelier Acht alle aandacht. Met de Voorleesservice biedt Atelier Acht voorleessessies en voorleesadvies met aantrekkelijke boeken thuis aan.
Ouders die zelf lees-of taalproblemen hebben, beseffen vaak het belang van voorlezen wel en voelen zich een beetje machteloos. Zij kunnen terecht bij Atelier Acht.
Voor (groot)ouders die wel zelf kunnen voorlezen staan op de site van Atelier Acht meer dan 100 voorleestips. De tips zijn aangevuld met links naar digitale boeken, filmpjes, boekbesprekingen en schrijvers en illustratoren. Iedereen kan er zijn hart ophalen. De site Voorleesvriendjes, bijvoorbeeld, staat er ook bij en het leuke is dat je vervolgens vanzelf verder gaat kijken.